Sordum bilmediler

Anlattım sormadılar

Sustum korktular

Yaşadım yoktular

Gittin

Sen gittin

yeniden yeşerecek mi yapraklar

Bak

gündelik kaygıları bir yana bırakıp

arınıp

sana geldim.

Gelirsen

son kez bakar gibi 

bakacağım hep gözlerine..

…yapma

…hadi  gel

                                                                                 

                                                                             -Soluk Soluğa_

                                                                  

      Hep birlikte bir “yol”daydık. Beraber olduğum bu insanların, bir yandan zaaf ve yürekli yanlarını fark ediyor, diğer yandan ortak amaçlar adına el ele sürüklendiğimiz ve mevcut dünyanın “pisliklerini” yıkayacağına inandığımız bir nehirde adeta hep birlikte yüzüyorduk. Akıntının fazla olduğu yerlerde zaman zaman kontrolü kaybetsek de, bu suların dışında geleceğin ve güzelliklerin var olmayacağına inanıyorduk. Bu sularda, önümüzde bizi bekleyen sivri kayalar vardı ve akıntıya kapılıp yüksek bir şelaleden düşmek belki kaçınılmazdı ama ancak tüm bu çaba ve kayıplardan sonra varabileceğimiz temiz ve durgun sularda gerçekten birlikte "kulaç atmanın” ve “yüzmenin"  tadına varacaktık...

                                                                                         Asuman Aray - Yolda bir karanfil- 
                                                                                                                                Sayfa:102

Coşku

Coşmak geliyor içimden..

Uzun yorgunlukların sabahından

ateşi düşmüş bir hasta gibi gerinip ayağa kalkmalı

ardından

savrulan su damlaları gibi başıboş akmalıyım

Coşmak geliyor içimden..

Gökyüzünde en  parlayan yıldız olup

sahibini arayan ender bir koku gibi gizemli

söz dinlemeyen bir saç buklesi gibi

asi olmalıyım

Yani anlayacağın..

ben bu sabah

hayatı

tam ensesinden yakalamalıyım..   

                                                              - Soluk soluğa -                       

                                                                          

 ... 

       Bir köşede merakla etrafı ve olup biteni izlemeyi sürdürüyorum Bunca insan, birbirlerini yıllardır tanıyor gibiydi. Ben bir kenarda kalabalığın coşku ve telaşına kendimi kaptırmış, bu gencecik insanlara, bu ortak tutku ve heyecana şaşkınlık ve gıpta ile bakıyorum. 

       Kalabalıklar, alanın etrafında, adeta omuz omuza kümelenip, yüksek sesle sürekli bir şeyler tartışıp konuşuyorlar. Bazen, aralarındaki birinin sesi diğerlerini bastırıyor, o zaman dikkatle onu dinliyorlar, kimi zaman birinin gözlerinde  beliren telaş ve endişeyi, bir diğerinin el şakası veya gülüşü hemencecik yok ediveriyordu.,

        Bu eski ve görmüş geçirmiş binanın korunaklı gölgesinde olup bitenler uykuda apansız beliren güzel bir düş gibi çıkıvermişti karşıma. Gecenin koyu, rayihalı ve yer yer loş karanlığında ışıl ışıl gözleriyle gezinen bu gençler ateş böceklerini anımsatmıştı o an bana. Gözlerinden süzülen ışık demetleriyle, sadece kendi aralarında ve yalnız birbirlerinin anladığı bir dilde konuşup, anlaşıyor gibiydiler. Sadece onlar, kendilerindeki o bitip tükenmez ışığın kaynağıyla şimdiye dek değişmez sanılan o köhne karanlığı deliyor ve sadece o pırıltılardaki sihirli güç ve inanç, bu eski bina ve bu yorgun meydanı apansız böyle ışıl ışıl bir umuda, topyekûn bir çığlığa dönüştürmeyi başarabiliyordu.

                                                                                         Asuman Aray -Yolda bir karanfil-                                                                                                                                                 Sayfa: 22

   ________________________________________________________________________